Volgens Fargo Records keert Neal Casal terug naar de stijl van zijn eerste voortreffelijke folkrock georiënteerde albums zoals Basement Dreams. Ongetwijfeld is men bij Fargo ook gebaat bij verbeterde omzet van deze artiest, en heeft de achtergrond van deze marketing ongetwijfeld een commerciële motivatie. (What else?) Eerlijk gezegd ben ik het roerend met hen eens op dit vlak, want Neal Casal verdient veel meer aandacht dan hij krijgt. Echter dat de platen qua stijl terugvallen op zijn eerste werk valt mijns inziens best mee.

Ik zie zijn nieuwste, Roots & Wings, eerder als een nieuwe ontwikkeling in zijn toch al indrukwekkende carrière. Inderdaad zijn eerste platen waren enorm intrigerend en kweekten een gigantisch verwachtingspatroon, maar zijn vervolg platen bleken niet altijd even consistent. Roots & Wings echter mag wat dat betreft zondermeer een openbaring genoemd worden, want deze plaat blinkt en blaakt van een verfrissend stuk zelfvertrouwen. De muziek is zeer toegankelijk en charmant te noemen. Veelal akoestisch en vrij van bombast, alsof zijn recente broodheer Ryan Adams hem geadviseerd heeft dat Neal qua uitvoering vooral zo dicht mogelijk bij zichzelf moet blijven. Niet dat ik zijn vorige plaat No Wish to Reminisce slecht vond, allesbehalve, maar toch ietwat moeilijk toegankelijk. Roots & Wings is een uitstekend uitgebalanceerd werkje met 16 erg extreem sterke nummers. Mooi melodische composities waarbij de samenzang sterk is vertegenwoordigd. Om nu meteen te gaan roepen: “Dit is Casal’s beste album ooit!” ga ik eerst mijn archief induiken, om weer eens zijn debuut Fade Away Diamond Time te draaien. Toch wil ik Fargo’s wens graag onderschrijven, en hoop voor hen op een waanzinnig verkoopsucces van deze plaat. Tevens mogen zij van harte daar aan meeprofiteren, al was het maar vanwege hun uitmuntende artistieke ondersteuning en inzet over de afgelopen jaren.

Neal Casal’s Roots & Wings in een uitzonderlijk mooie CD geworden, eentje die volledig recht doet aan deze fantastische artiest.